Hejka naklejka! Z naszym kochanym Dryniem żyjemy już ponad pięć lat. W poprzedniej wersji bloga mieliśmy już tekst o tym, jakie są beagle, ale niestety zaginął nam w akcji. Czas znów podsumować sobie beagle. Ich wygląd, charakter i usposobienie. Sprawdźcie!
Uwaga! Poniżej napisaliśmy o tym, jakie z reguły są psy rasy beagle. Jeśli jakaś cecha nie zgadza się z Waszym pupilem, czy zaobserwowaliście inne zachowanie, to normalne! Nasz Drynio również nie jest w 100% zgodny z oficjalnym opisem, co również napisaliśmy poniżej. Każdy psiak jest inny, dlatego chcemy, abyście po przeczytaniu napisali o Waszych pupilach. Ile się zgadza, a ile nie?
Jakie są beagle?
Z prostej definicji – beagle to wesoły, uczuciowy pies, który doskonale czuje się w towarzystwie. Rasa ta może być bardzo destrukcyjna i nadmiernie szczekać, jeśli jest pozostawiona sama sobie. Psy tej rasy hoduje się w celach praktycznych. Jako że są to psy gończe, służą jako osobniki polujące na króliki i zające.
W tym przypadku należy się jednak sprostowanie. Są to cechy ogólne i charakterystyczne dla tej rasy, lecz nie oznacza to, że dosłownie każdy beagle będzie właśnie taki. Pierwszym przykładem z brzegu jest nasz Drynio. Podczas naszej nieobecności nigdy nie zdarzyło mu się zniszczyć jakiejkolwiek rzeczy.
Jest też bardzo cichym psem w pojedynkę. Trudy dnia, w którym oboje musimy wyjść z domu na jakiś czas spędza najczęściej śpiąc w swoim kojcu, albo na naszym łóżku. Gdy był małym psiakiem zostawialiśmy mu sporo bodźców, dzięki którym mógł zapomnieć o samotności. To pokrojone na malutkie kawałki jabłko pochowane po całym mieszkaniu, albo mata węchowa, która zajmuje sporo czasu.
Beagle – wygląd
Beagle to muskularne, masywne psy o lekko wysklepionej czaszce. Ich kufa jest kwadratowa, a nos szeroki. Uszy są długie i opadające. Klatka piersiowa jest głęboka, grzbiet prosty, a ogon umiarkowanie długi i zawsze wysoko uniesiony. Gładka, gęsta sierść tej rasy jest zazwyczaj czarna, brązowa i biała.
Cechą charakterystyczną dla psów tej rasy są ich ogonki. Te machające białe końcówki to znak rozpoznawczy. Właściwie to nie jest przypadek. Jako psy myśliwskie, myśliwym przydawała się możliwość wypatrzenia swojego psa w długiej trawie. Dlatego celowo wyhodowano psy rasy beagle z białymi końcówkami ogonów.
Zarówno samce jak i samice ważą w przedziale 10-20 kg, z czego niektóre osobniki mogą pochwalić się mocną budową ciała i mimo większej wagi, wciąż wyglądać szczupło dzięki dobrym genom i odpowiedniemu rozłożeniu mięśni. Osiągają do 38 centymetrów wysokości. Ich poziom energii można ocenić na dość duży. Beagle żyją 12-15, a ich tendencje do ślinienia się kopania są bardzo niskie. Są z kolei doskonałymi „chrapaczami” i „szczekaczami”. Mają bardzo wysokie potrzeby społeczne.
Ich krótka sierść jest niezwykle łatwa w pielęgnacji oraz wymaga niewielkiego wkładu do dbania. Beagle wymagają jedynie sporadycznych kąpieli. Po osiągnięciu wieku szczenięcego, niektóre beagle łatwo ulegają nadwadze, dlatego należy uważać na ilość spożywanych przez nich kalorii.
W przypadku Drynia możemy stwierdzić, że pasuje niemal idealnie do powyższego opisu. Jego sierść jest bardzo gładka i miękka, co sprawia, że chce się go miziać bez przerwy. Jego biały i wysoko postawiony ogon robi za „antenę”, dzięki której łatwo nam go zlokalizować w gąszczu innych psów albo drzew. Nasz Drynio ma nieco dłuższe łapy niż inne beagle. Jedną z cech tej rasy są również kropeczki na łapkach – nie wszystkie psy tej rasy je mają, ale jakaś część na pewno.
Jako że Drynio jest wyższym psem niż większość beagli, naturalnie ma też większą masę. Mimo ważenia mu jedzenia i trzymania jego linii nasz pupil waży ok. 21 kilogramów. Jest masywny, dobrze zbudowany, ale nie gruby! To jest bardzo ważne dla psów tej rasy.
Jakie są Beagle – szczeniaki
Szczeniaki rasy beagle mają cechy podobne do swoich dorosłych przedstawicieli. Mają uwydatnione cechy łowieckie, bez przerwy szukają czegoś swoimi małymi noskami. Chętnie też uczestniczą w różnego typu zabawach. Biegają za ludźmi i innymi psiakami, a także zabawkami i piłkami. Są skłonne do uciekania, więc kategorycznie zaleca się spacerować z nimi na smyczy. Najlepiej o stałej długości, by piesek mógł się przyzwyczajać do chodzenia na niej i uczenia się tego, na ile „wolności” otrzyma od swoich właścicieli.
Mały beagle będzie się interesował wszystkim wokół. To psy bardzo ciekawe świata, a więc każda poruszająca się rzecz przykuje jego uwagę. Niezależnie od tego, czy będzie to jeżdżąca na rowerze osoba, czy małe stado ptaków jedzących rozrzucony obok chlebek.
Najlepszą aktywnością dla małego Drynia było „tańczenie” i wygłupianie się ze swoimi właścicielami i całą rodziną, a także „polowania” na ptaki, więc możemy w pełni zgodzić się z powyższym opisem.
Ich charakter
Beagle są psami powszechnie uważanymi za dobre w kontaktach z innymi zwierzętami domowymi i dziećmi. Są wesołe i lubią czułość. Większość z nich może mieć spory problem z lękami separacyjnymi. Ich efektem mogą być pogryzione meble, czy kable. Beagle zdecydowanie wolą towarzystwo, a jeśli zostaną pozostawione same sobie, mogą wyć. To bowiem głośna rasa. Według jednego z przewodników na temat psów, beagle są również dość trudne do ułożenia i posłuszeństwa w trakcie szkolenia.
Tu możemy się w pewnym stopniu zgodzić. Drynio na pewno jest wesołym psem i bardzo lubi, gdy zwraca się na niego uwagę. Lubi fizyczny kontakt, ale do pewnego momentu. Nie można przekraczać granic. Są nimi m.in. dotykanie po łapach. Co więcej, Drynio lepiej reaguje na fizyczną zabawę (np. z szarpakiem, albo siłowanie się z mężem) niż na delikatne mizianie.
Drynio do 4. roku życia praktycznie nie szczekał i nie wył. Nauczył się tego z czasem, gdy coraz częściej odwiedzaliśmy rodzinę i próbował zwrócić na siebie uwagę. Teraz niektóre aspekty dnia codziennego wyraża poprzez wycie. Prosty przykład: rano i wieczorem po spacerze domaga się jedzenia krótkim wyciem.
Jako że Drynio jest bardzo towarzyski, to każdy kontakt z ludźmi spoza rodziny lubi wyrażać bardzo ekspresyjnie. Lata po mieszkaniu, skacze, przynosi zabawki i zwraca na siebie uwagę. Nigdy jednak nie jest agresywny w stosunku do gości. Zawsze cieszy się z ich obecności, ale przez to, że trudno jest ułożyć beagle, mamy czasem trudność z uspokojeniem go. Sztuczki bowiem opanował perfekcyjnie (za smaczki), natomiast trudno wyzbyć się jego nawyków, jak np. wskakiwanie na kanapę albo zabieranie skarpet!
Ich usposobienie
Beagle są psami aktywnymi, ciekawskimi. Są również psami gończymi, więc w ich naturze leży włóczęgostwo. Należy zadbać o to, aby nie błąkały się w niebezpiecznych miejscach, trzymając je w ogródku z płotem lub na smyczy, gdy znajdują się poza domem.
Beagle są również przyjaznymi, małymi psami. Nie oczekuj od nich, że będą pilnować Twojego domu. Mogą szczekać, ale w konfrontacji z intruzem raczej nie zrobią nic więcej poza merdaniem ogonem.
Długie, zwisające uszy u beagle mają również pewną praktyczną cechę. Poprawiają zdolność psa do zbierania zapachu. Z nosem przy ziemi, te długie uszy tworzą małe prądy powietrza. Lekki powiew wzbudza cząsteczki zapachu z niewielkiego dystansu i transportuje je do nosa. Dlatego naturalnym zachowaniem dla tych psów jest wieczne węszenie i wkładanie kufki w trawę.
Ze względu na swoje myśliwskie pochodzenie, Beagle muszą czuć się częścią stada. Zapewnienie im towarzystwa jest jedną z najważniejszych potrzeb do spełnienia. Na plus można zaliczyć to, że zazwyczaj dobrze dogadują się z innymi psami, więc wycieczki ze znajomymi z innymi psami nie będą problemem. Sztuką jest zapewnienie beagle’owi dużej ilości ruchu. Długi spacer może rozładować baterię tego małego psiaka. A zapewniamy Was, że spać lubią tak samo, jak biegać i wąchać!
Mamy nadzieję, że precyzyjnie i wyczerpująco opisaliśmy rasę beagle. 5 lat doświadczenia z tym psiakiem dużo nas nauczyło. Wiemy, że nie są to maskotki, że wymagają dużo uwagi, ale też to, że oddają właścicielom wszystkie dobre uczucia i są wierne. Jeśli macie już pieski tej rasy, napiszcie w komentarzach, co szczególnego mają Wasze pupile. Jeśli nie macie jeszcze beagla i macie jakieś pytania, również śmiało piszcie!
Łapa, Drynio i Olga!
PS: Sprawdźcie najlepsze książki o psach! -> Coś dla miłośników psów i literatury. <-
ciekawy artykuł. Dużo w nim prawdy (na pewno są ciekawskie, ekspresyjne, uczuciowe, aktywne). Tylko z tym lękiem separacyjnym to mam inne doświadczenia, raczej mało który pies tej rasy ma z tym problem.
Co do szkolenia to są podatne na szkolenia, dzięki swojemu apetytowi szybko się uczą komend gdy stosujemy smakołyki jako nagrody za dobre zachowanie. Instynkt myśliwski może być problematyczny przy nauce przywołania, dlatego w tym temacie trzeba się uzbroić w cierpliwość i dużo trenować w różnych warunkach.
zapraszam zajrzeć do mojego artykułu o szkoleniu tych psów: https://www.szkola-doberman.pl/szkolenie-psow/beagle-tresura-szczeniaka/